Dag 5 van de BMW Motorrad International GS Trophy 2024 Namibië: De terugkeer naar de dorre omhelzing van de Namibwoestijn

Midgard. Toen de Atlantische bries in de verte vervaagde, wisten de rijders dat ze de oceaan achter zich lieten en de laatste, zwaarste etappe van hun reis ingingen. Hoewel het einde van de GS Trophy nog een dag weg was, markeerde de rit vooruit een keerpunt - een intense test van uithoudingsvermogen, met de finishlijn eindelijk in zicht. De uitgestrekte, open landschappen van Namibië waren vertrouwd geworden, maar vandaag zouden de rijders dieper doordringen, de koele lucht van de kust achter zich latend voor de harde hitte van het binnenland. Met elke mijl oostwaarts, kwamen ze dichter bij de climax van een episch avontuur dat hun grenzen had getest en hen als team had samengebracht.

De dag begon in het zachte licht van de dageraad, met de lucht bewolkt door de aanhoudende vochtigheid van de Atlantische Oceaan. Rijders verzamelden zich voor een start om 7:45 uur, na een stevig ontbijt aan de oceaan. Sommigen dwaalden af naar de kustlijn, gretig om de koele, natte omhelzing van de zee nog een laatste keer te voelen. Een paar dappere - of misschien gekke - zielen waagden zelfs een ochtendduik, genietend van het moment. Voor sommigen was dit hun eerste ontmoeting met de Atlantische Oceaan, of überhaupt met enige oceaan.

Het strandzand kleefde aan hen als een laatste vaarwel, een souvenir voor hun reis terug naar de woestijn. Het stof dat hen gedurende het avontuur had gevolgd, vermengde zich nu met het zand, een herinnering aan zowel de plaatsen waar ze waren geweest als de weg die nog voor hen lag. Motoren brulden tot leven, doorbrekend door de ochtendmist terwijl het konvooi zich voorbereidde om Swakopmund te verlaten.

De rijders trokken weg van de kust, de koele, zoute bries en het ritmische breken van de golven achter zich latend. De reis oostwaarts lokte, een terugkeer naar de dorre omhelzing van de Namibwoestijn. De rit van de dag zou lang en uitdagend zijn, maar er was een voelbaar gevoel van vastberadenheid onder de rijders. Vandaag markeerde het begin van het einde, de laatste inspanning voordat ze konden rusten en reflecteren op een avontuur dat hen door het hart van een van 's werelds mooiste en meest onverbiddelijke landschappen had genomen.

Toen de rijders vertrokken uit het levendige kustplaatsje Swakopmund, was het contrast onmiddellijk. Slechts enkele minuten na het verlaten van de rand van de oceaan, waren ze weer omringd door de droge uitgestrektheid van de Namibwoestijn. Dit is de oudste woestijn ter wereld, een kaal en mooi landschap waar de verharde weg voor hen leek te strekken tot in de oneindigheid, waardoor de rijders een zeldzame kans kregen om de pure uitgestrektheid en isolatie van dit oude land in zich op te nemen.

Langs de weg volgde een enkele waterleiding hun pad, de levensader van de kust naar het binnenland dragend, leven ondersteunend in deze anders zo harde omgeving. Het was een nederige herinnering aan de veerkracht en aanpassingsvermogen die nodig zijn om hier te gedijen. Net zoals de GS Trophy zelf, die niet alleen avontuur brengt maar ook werkgelegenheid en wereldwijde exposure voor Namibië creëert, vertegenwoordigde deze pijpleiding een vitale verbinding, het land en zijn mensen ondersteunend.

Maar al snel eindigde het asfalt, en werden de rijders teruggebracht naar de realiteit. Het gladde asfalt maakte plaats voor een goed aangelegde onverharde weg, die hen uitnodigde om de volledige capaciteiten van hun GS-motoren te testen. Ze versnelden, hun ritme opnieuw vindend, alleen om vertraagd te worden door een dichte mist die vanaf de kust kwam aanrollen. Deze dikke mist, een bekende metgezel van de woestijn zo dicht bij de oceaan, omhulde hun pad, waardoor ze het gas moesten loslaten en voorzichtig moesten navigeren. Maar net zo snel als het verscheen, trok de mist op, de zon erboven onthullend, hoewel de warmte ervan ontwijkend bleef. De lucht bleef koud terwijl ze opstegen naar de indrukwekkende Bosua-pas.

Het terrein veranderde opnieuw toen ze de woestijn achter zich lieten, een schaars bebouwd landbouwgebied binnenrijdend, bezaaid met stukjes vegetatie. Een getuigenis van het laatste regenseizoen, deze verspreide groene plekken fluisterden van een korte, vluchtige overvloed. Lokale bewoners spraken over hoe deze regio tussen december en februari weelderig wordt met gras, een opvallend contrast met het droge, stoffige land dat zich nu voor hen uitstrekte.

Naarmate ze dichter bij de bergen kwamen, torenden de rotsformaties als stille verhalenvertellers, hun oude gezichten geëtst met de passage van miljoenen jaren. Rijdend door dit tijdloze landschap, voelde het alsof ze terug in de tijd reisden. Genesteld in deze machtige rotsen, stond een eenzaam huis, een eenzame bewaker van de bergen, geïsoleerd van de wereld daarbuiten.

Tegen die tijd was de mist volledig opgeklaard en bereikte het konvooi een hoogte van ongeveer 1.200 meter. De zon, nu hoog aan de hemel, verwarmde zachtjes hun ruggen terwijl ze verder reden. Het steeds veranderende landschap van Namibië ontvouwde zich voor hen - droog gras, verspreide begroeiing en de verre pieken. Na bijna 150 kilometer en schijnbaar in het midden van nergens, kwamen ze op een verrassing: Shell, een officiële sponsor van de GS Trophy, had een on-site tankstation opgezet. Hier tankte de rijders hun motoren af en namen deze pauze om weer op kracht te komen, een korte maar welkome pauze.

De rijders doorkruisten het Maanlandschap, een desolate, buitenaardse regio bekend om zijn kale, maanachtige terrein. Gelegen nabij de Swakop-rivier, kenmerkt dit gebied zich door golvende heuvels en valleien van geërodeerde rotsformaties, uitgesleten door miljoenen jaren van wind- en watererosie. Het sterk, monochrome landschap, met zijn kraters en richels, contrasteert met de uitgestrekte, droge vlaktes eromheen. Het is een plek waar de hardheid van de natuur en de tijdloosheid van het landschap een gevoel van ontzag oproepen, waardoor men het gevoel krijgt alsof ze voet hebben gezet op een andere planeet.

Eindelijk bereikten ze de top van de Bosua-pas op 1.728 meter - de hoogste weg in Namibië. Wat een reis was het geweest, stijgend van zeeniveau naar deze majestueuze hoogte in slechts één ochtend. Hier waren ze klaar voor de eerste speciale uitdaging van de dag, staand aan de rand van een van de meest dramatische landschappen die ze tot nu toe waren tegengekomen.

Day 5, Special Challenge 1: The LEATT Push Challenge. Deze uitdaging simuleerde een realistisch scenario waar elke rijder voor vreest - het jumpstarten van een motor met een lege accu. De tijd begon zodra de rijders begonnen met het duwen van de gestrande motor, samenwerkend om genoeg snelheid op te bouwen om de motor aan te trappen. Het doel was om de motor zo snel mogelijk te starten en tot stilstand te komen. Het vereiste niet alleen kracht, maar ook coördinatie en snel denken. Hoewel moderne motoren dit probleem zelden hebben vanwege geavanceerde technologie, was deze uitdaging een herinnering dat men in het wild klaar moet zijn voor alles. Het was een korte maar intense test van teamwork en veerkracht, de rijders uitdagen om een probleem op te lossen dat velen op een afgelegen pad kunnen tegenkomen.

Rijder Matt Poole (161), van Team Verenigd Koninkrijk zei: “De techniek was vrij eenvoudig, we duwen gewoon zo hard als we kunnen, en mijn teamgenoot zou sturen naar de harde aarde, in de derde versnelling. Zodra hij genoeg snelheid had, zou hij de koppeling loslaten, waardoor de motor startte. En het werkte vrij goed!”

Op de top van de Bosua-pas werden de rijders getrakteerd op een panoramisch uitzicht op het Kuiseb-rivierbekken, een levensader die door het droge landschap van Namibië snijdt. Met een lengte van ongeveer 450 kilometer en een oppervlakte van meer dan 21.000 vierkante kilometer, stroomt deze efemere rivier zelden. Het komt alleen tot leven tijdens significante regenseizoenen, zoals in 2010/11 toen het 184 opeenvolgende dagen stroomde - de langste periode in de opgetekende geschiedenis. Het bovenste deel van het bekken, gedomineerd door het Khomas Hoogland en de escarpments, fungeert als een cruciaal wateropvanggebied, de omliggende landbouwgronden en hooglanden ondersteunend. Terwijl de rivier zich een weg westwaarts baant, ondersteunt het diverse ecosystemen, inclusief het wereldwijd erkende kustmoeras bij Walvisbaai, thuisbasis van uitgebreid vogel- en zeeleven. Voor de rijders was dit uitzicht niet alleen een herinnering aan het geologische verleden van het land, maar ook aan het delicate evenwicht van leven dat wordt ondersteund door deze zeldzame waterwegen in een anders onverbiddelijk terrein.

Nadat de rijders de eerste speciale uitdaging hadden voltooid, vervolgden ze hun reis langs de ruige bergpaden, navigerend door het onbuigzame maar boeiende terrein van rollende heuvels, hard aarde en losse rotsen. Voor nog eens 60 kilometer doorkruisten ze dit onverbiddelijke landschap, uiteindelijk stoppend voor een broodnodige lunchpauze te midden van de harde maar prachtige omgeving. De dag bevatte ook een vierde speciale etappe: De MPS Vragenlijst, een quiz die zelfs de meest kundige rijders uitdaagde over de geschiedenis en modellen van BMW Motorrad, een cerebrale draai aan het avontuur toevoegend.

Hun pad leidde hen vervolgens naar Windhoek, de bruisende hoofdstad van Namibië - een scherp contrast met de isolatie die ze tot nu toe hadden ervaren. Windhoek binnenrijden voelde als stappen in een andere versie van Namibië, gedefinieerd door zijn commerciële en industriële karakter. De stad, met zijn moderne architectuur, drukke markten en levendige sfeer, presenteerde een verrassende verschuiving van de rustige uitgestrektheid waaraan ze gewend waren geraakt. Het zicht van bijna 100 motoren die door de straten van de hoofdstad slingerden, trok de aandacht en diende als een opvallende herinnering aan het avontuur waar ze op waren.

Terwijl het konvooi door de hoofdstad trok, werden de rijders getroffen door de pure afgelegenheid van het land dat ze verkenden. Van Swakopmund naar Windhoek, kwamen ze slechts vier auto's, drie voetgangers, een fietser en twee paardrijders tegen - een getuigenis van de dunbevolkte aard van dit uitgestrekte land.

Windhoek achter zich latend, gingen de rijders weer over op onverharde wegen, het begin markerend van de laatste etappe richting Midgard. Dit zou de laatste keer zijn dat ze op asfalt reden, een aangrijpend moment dat het einde van een ongelooflijke reis door de diverse terreinen van Namibië aankondigde. Toen ze de Midgard Country Estate naderden, waar hun avontuur was begonnen, drong het besef door dat er nog maar één dag en de laatste speciale uitdaging overbleef voor de conclusie van de GS Trophy.
Day 5, Special Challenge 2: The Midgard Slow Trial. Bij de Midgard Country Estate verzamelden de rijders zich voor de laatste speciale uitdaging van de dag. Het doel was niet snelheid maar controle en precisie. Elke rijder moest een kort trialparcours zo langzaam mogelijk navigeren zonder een voet aan de grond te zetten, te stoppen of de motor te laten vallen. De tijd begon toen het voorwiel de kegels passeerde en eindigde als de rijder dabde of de finishlijn bereikte. Hoe langer de gecombineerde tijden van alle drie de rijders, hoe beter hun score. Het was een test van balans en geduld, een ware vertoning van vaardigheid om de evenementen van de dag af te sluiten.

Rijder Mauro Zucca (153) van Team Italië, zei: “De techniek is echt simpel. We zullen rijden met alleen de koppeling, gebruikmakend van het koppel van de motor, en rollend met de eerste versnelling.” Na het voltooien van de uitdaging, trilden Mauro's handen. Toen hem naar de reden werd gevraagd, zei hij: “Dit was onverwacht. Er waren veel grote stenen op het pad, en ik greep de handvatten zo hard als ik kon, wat een fout was. Helaas leidde dat tot een paar dabben, maar over het algemeen zijn we zeer tevreden.”

Na de laatste speciale uitdaging, begonnen de rijders hun tenten op te zetten bij de Midgard Country Estate, wetende dat ze hier nog twee nachten zouden zijn. Het was een welkome kans om te ontspannen en na te denken over de uitdagingen van de dag. Sommigen namen een duik in het zwembad, het stof en de vermoeidheid van zich afspoelend, terwijl anderen verhalen deelden van de rit van de dag, de opwinding nog steeds voelbaar in de lucht. Toen het avondeten naderde, groeide de anticipatie, niet alleen voor het eten maar ook voor de aankondiging van de resultaten van de dag. Met de competitie die opwarmde, waren Teams Duitsland en Zuid-Afrika verwikkeld in een hevige strijd om de leiding, gescheiden door slechts een paar punten. Het podium was klaar voor een spannende laatste confrontatie.

Morgen markeert de laatste dag van de BMW Motorrad International GS Trophy 2024, hier in Namibië - een laatste kans voor de teams om hun stempel te drukken op dit epische avontuur.

BMW Motorrad International GS Trophy 2024, Namibië.
Algemeen klassement dag twee:
Herenteams:
1. Duitsland, 233
2. Zuid-Afrika, 199
3. Brazilië, 137
4. Verenigd Koninkrijk, 134
4. Internationale team, 134
6. Italië, 133
7. Frankrijk, 131
8. India, 130
9. Benelux, 121
10. Latijns-Amerika, 119
11. Zuid-Korea, 109
12. China, 107
13. Mexico, 97
14. Japan, 92
15. Midden-Oosten, 79
16. Verenigde Staten, 76

Damesteams:
1. Frankrijk, 239
2. Internationale ploeg, 238
3. Duitsland, 231
4. Zuid-Korea, 225
5. Japan, 223

Je kunt de BMW Motorrad International GS Trophy 2024 volgen op de sociale mediakanalen van BMW Motorrad:
http://www.facebook.com/bmwmotorrad
https://www.instagram.com/bmwmotorrad
https://www.youtube.com/bmwmotorrad
https://www.linkedin.com/bmwmotorrad/showcase/bmwmotorrad
https://www.x.com/bmwmotorrad
https://www.tiktok.com/@bmwmotorrad

Persmateriaal over BMW motorfietsen vindt u in de BMW Group PressClub op www.press.bmwgroup.com